Wonen in een gastgezin in Cusco

Van Lima naar Cusco had ik 2 uur overstap tijd, dat moet genoeg zijn, eigenlijk is dat heel fijn, tenzij je een uur vertraging hebt. Ik moest ook nog heel lang wachten op m’n bagage, omdat ik met een ander vliegmaatschappij zou vliegen moest ik uitchecken en weer opnieuw inchecken, wat allemaal vrij lang duurde. Om 7.00 uur stond ik in de rij om in te checken, 7.15 zou m’n vlucht vertrekken! Ik weet dat er altijd wel gewacht wordt, maar ik was wel heel erg laat maar had ontzettend veel geluk, de man bij de incheckbalie zei dat ik maar moest rennen naar de gate met al m’n bagage, welke later in het ruim werd gestopt toen ik aan boord ging. Na voordringen bij de bagagecontrole en veel rennen hoorde ik ook nog m’n naam door de speakers van het vliegveld, had nooit gedacht dat ik ooit de reden zou zijn voor vertraging. Kwam ik aan boord en dacht dus dat ik de reden was dat de vlucht vertraagd was, dus niet. Na nog 2 uur in het vliegtuig gewacht te hebben vertrokken we eindelijk, scheen slecht weer te zijn in Cusco!
Na veel gedoe kwam ik aan in Cusco, zou worden opgehaald door Gary. Maar die was er niet omdat m’n vliegtuig behoorlijk vertraging had en nam dus een taxi naar het gezin waar ik mijn eerste vier weken zou doorbrengen. Ik werd heel goed ontvangen werd naar binnen geleid en moest meteen ‘mate de coca’ drinken. Cusco ligt namelijk 3300m boven zeeniveau en ik zou dus erg moeten wennen aan de hoogte, coca thee helpt daar heel erg mee. Veel mensen krijgen last van hoofdpijn door de ijle lucht, maar ik had gelukkig nergens last van. Daarna werd ik door het huis geleid, wat bestaat uit 4 verdiepingen en elke verdieping hoger is het warmer, op de bovenste was dan ook de keuken en waar ik de meeste tijd doorbracht als ik bijvoorbeeld mijn huiswerk maakte. Ik had een eigen kamer met genoeg ruimte waar ik mezelf kon terugtrekken als ik even alleen wilde zijn, dat was vrijwel nooit eigenlijk.
In huis wonen 5 mensen en 2 gasten, inclusief mezelf. De 2 ouders, Claudia en Juan en 3 kinderen Jurgen, Irvin en Anaid. Jurgen was eigenlijk altijd bezig met z’n werk en sprak ik dus nooit, Irvin is autistisch en was eigenlijk altijd zijn kamer en sprak ik helemaal nooit. Gelukkig was Anaid wel erg aardig, ze betrok me overal bij, ze is 22 en spreekt ook Engels, de enige van allemaal. Ik bracht dus veel tijd met haar door als ze niet op de universiteit was. Er woonde ook nog een andere gast (Deborah), een vrouw uit de VS die ook Spaans leerde op dezelfde school als ik, maar zij zou nog maar een week blijven.
Ik kwam aan op donderdag en had de dag erna mijn eerste 2 uur Spaanse les, omdat Deborah wist waar het was, gingen we er samen heen zodat ik niet zou verdwalen. Ik was blij dat ik maar 2 uurtjes les had, want door de 7 uur tijdsverschil met Nederland, hier in Peru is het 7 uur vroeger, wilde ik vooral veel uitrusten. Daarom was ik ook erg blij dat het snel weekend was. In Cusco zijn ontzettend veel straathonden zonder eigenaar. Anaid is echt een hondenliefhebber, maar haar vriendin nóg meer. Zij neemt de wat zwakkere honden in huis, verzorgt ze en voert ze totdat ze weer beter zijn. En eens in de zoveel tijd gaat ze met de honden naar een pleintje waar veel mensen langskomen, plakt ze met haar vrienden allerlei posters in de buurt, zet een tafeltje neer waar de mensen een formulier in kunnen vullen als ze een hond willen adopteren. Mijn eerste zaterdag was zo’n dag. Vanaf ongeveer 9 uur in de ochtend tot 1 uur ’s middags zijn bezig geweest om de mensen uit te leggen wat we deden en dat ze de honden konden adopteren, ik hield me vooral bezig met de honden rustig te houden. Uiteindelijk waren er 6 van de 8 geadopteerd, was dus een goed geslaagde dag!
Verder werd er eigenlijk in het huis alleen maar Spaans gesproken, daardoor zou je denken dat ik het snel zou leren. Het hielp zeker, maar de ouders hadden een behoorlijk accent, praatten vrij snel en ook met veel fouten, waardoor ik vaak in de war was. Gelukkig hielp Anaid me vaak, ik sprak ook wel een beetje Spaans en begreep enigszins wat er bedoelt werd, maar af en toe was het wel lastig.
Het eten in Cusco bestaat voornamelijk uit rijst met kip en groenten, Claudia kookte vrijwel iedere dag en was ook goed te eten. Bij sommige andere die in een gastgezin verbleven was het altijd hetzelfde, maar bij mij was het altijd goed gelukkig. Verder was er ook altijd wel fruit en kon ik altijd alles pakken als ik wat wilde, ik voelde me ook meteen echt thuis.
Wonen in een gastgezin heeft me veel dingen geleerd, ik zit midden in de cultuur en ervoer dat, precies een van de redenen waarom ik naar Peru ging. Af en toe was het Spaans lastig te begrijpen, maar dat ging duidelijk met de dag beter en het eten was altijd goed.
Na 4 weken bij een gastgezin te hebben gewoond vond ik het ook erg fijn dat ik later een plek voor mezelf had, daarover meer in het stuk over wonen met Mathijs. Het was vooral fijn omdat ik kort na het verhuizen Elizabeth ontmoette!