Puno en La Paz met Mathijs en Ingrid
Blijf op de hoogte en volg Sander
25 Juli 2014 | Peru, Cuzco
Het Titicacameer is het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld, het ligt op bijna 4000m boven zeeniveau! Er zijn enkele bijzondere dingen te bezichtigen op het meer, wij zijn slechts naar de ‘Urus’ ofwel de drijvende eilanden geweest. De mensen die op deze eilanden wonen, maken deze zelf. Een bepaald soort grond dat drijft wordt bij elkaar geperst, hierop wordt ontzettend veel riet gelegd wat dus de vloer is van het eiland. Het eiland wordt wel met palen op de bodem van het meer vastgemaakt met zelfgemaakte touwen. Je zou denken dat het grond vrij snel zou afbreken door het water en de dieren, maar een eiland blijft voor ongeveer 30 jaar bewoonbaar! De huizen waarin de mensen wonen zijn ook gemaakt, net als de boten waarin zij varen om naar ’t vaste land te gaan. Het meeste voedsel dat zij eten is wat zij uit het meer halen, maar door de toerisme stroomt er ook geld binnen waarmee ze proviand en andere goederen kunnen kopen. We zijn niet zo heel lang op de Urus geweest, de meesten laten ook geen toeristen toe en ze zijn niet bijzonder groot, je hebt snel alles gezien. Na het bezoek aan de Urus en wat gegeten te hebben gingen we richting La Paz, Bolivia om de zoutvlaktes te bezoeken.
Maar dat was allemaal op de 2e dag van aankomst in Puno. Ingrid heeft een vriend, Jimmy die in Puno woont. Hij heeft ons op maandag naar een heel bijzondere plek gebracht wat totaal niet toeristisch is. We gingen met een klein busje zo’n 40 minuten van Puno vandaan naar deze plek. Het lag in de middle of nowhere en er was eigenlijk ook niet zoveel te zien. Er staken gigantische rotsen uit de grond die denk ik wel 100-150 meter hoog waren, het waren geen gewone rotsen maar heel hoge slanke stukken. Net alsof het lang geleden een kale heuvel was wat in vele stukken is gespleten. Het bijzondere aan deze plek is, is dat er een soort portaal naar de andere dimensie is, dat is tenminste wat men denkt. Eens in het jaar op een bepaalde tijd verdwijnen er zomaar mensen en dieren die ook nooit meer terug zijn gekomen, het is allemaal erg onverklaarbaar wat er precies is, net als de Bermuda driehoek. Het portaal is te in de rotsen gegraveerd en is gigantisch, ik schat tot wel zo 10-15 meter hoog. Verder hebben we hier de rotsen beklommen en genoten van het zonnetje.
Eenmaal aangekomen bij de grens van Peru-Bolivia moesten we óók onze visa laten zien, een papiertje die we hadden gekregen op het vliegveld toen we Peru binnen kwamen vanuit Europa. Dat wisten we natuurlijk niet, we zijn gewend dat we gewoon met ons paspoort overal heen kunnen gaan, er staat namelijk ook een stempel met datum en aantal dagen in het paspoort, wij dachten dat dat wel genoeg zou zijn. Na wat een nieuw visum te hebben gekocht, gelukkig voor slechts 20 soles (nog geen €5,-) waren we in Bolivia. Al snel vonden we een taxi die ons naar La Paz zou brengen.
We kwamen ergens in de avond aan in La Paz, we hadden een tip gekregen voor een bepaald hostel, maar deze was veel duurder dan het hostel daarnaast, waar we uiteindelijk naartoe zijn gegaan. Na onze spullen te hebben achtergelaten en een beetje hebben uitgerust gingen we opzoek naar een restaurant om onze buikjes te vullen. Wonder bij wonder vonden we een Nederlands restaurant, alle typische Nederlandse gerechten waren te krijgen zoals hutspot en bitterballen. We hebben hier heerlijk genoten van een saté ayam en een Leffe blond. Na het eten gingen we weer terug naar het hostel, we waren allemaal wat moe van de reis en wilden de volgende ochtend weer vroeg op.
De volgende ochtend gingen we opzoek naar hoe we het beste naar Salar de Ulluni konden gaan, maar al heel snel werden zeer teleurgesteld. Er waren namelijk manifestaties die ervoor zorgden dat we er niet heen konden gaan! Als we er tijd voor zouden hebben, wilde Mathijs ook nog kijken voor een nieuwe iPhone, dat hebben we dus maar gedaan en met heel veel gedoe, gevonden voor een goede prijs. Verder hebben we wat rondes gelopen in La Paz, het is de hoofdstad van Bolivia maar Cusco ziet er 10 keer beter uit. Er zijn zeer moderne gebouwen waarin de bedrijven zijn gevestigd, maar ernaast zie je hoe arm het er is door de vervallen en zeer slecht onderhouden appartementen. We zouden er ook maar een dag blijven, na het vele lopen in de stad wilde ik eigenlijk wel meer van de sfeer proeven, maar toen we weer op de terug waren richting Puno, was ik ook tevreden. We wilden eigenlijk ’s avonds weer terug naar Puno, zodat we daar vroeg in de ochtend aan zouden komen, door ’s nachts te reizen verlies je immers minder tijd. De grens zou om 22.30 uur sluiten, de reis zou ongeveer 2 uur duren en we moesten nog een taxi vinden om 20.45 uur, dat werd hem dus niet. We bleven nog in een goedkoop hosten en stonden om 6.00 uur ’s ochtends op om niet te laat in Puno te komen. Jimmy wist namelijk nog wel een plek waar we heen konden waar we zeker van zouden genieten. Het was het eiland van de geliefden in het Titicacameer. We hadden bootje gevonden die ons erheen zou brengen, na 10 minuten op het water te zijn sloeg opeens de motor af. Voor ongeveer 2 uur probeerde de chauffeur te motor weer aan de praat te krijgen, terwijl wij wachtten. Het laatste half uur van de 2 uur probeerden we hulp te zoeken van andere boten en na een half uur schreeuwen en zwaaien kwam er eindelijk iemand ons helpen. Het meest bizarre vond ik nog wel dat de eigenaar van de kapotte boot betaald wilde worden, het was niet zijn schuld dat de motor het opeens niet meer deed was z’n argument! Uiteindelijk hadden we niks betaald, waren het allemaal niet mee eens natuurlijk.
Omdat we veel tijd hadden verloren konden we niet met een andere boot naar het eiland, we hadden al een ticket voor de bus naar Puno. Gelukkig wist Jimmy nog een andere gave archeologische plek waar geen toeristen komen, ook een stukje verder van Puno vandaan. Het was niet heel duidelijk wat er precies was met deze plek, maar er waren 2 torrentjes gebouwd van ongeveer 10-15 meter hoog met gigantische stenen, net zoals de bekende ruïnes in Machu Picchu. Er was ook nog een vrij wazige muurschildering, maar het nog erg onduidelijk wat het allemaal betekent en waar het allemaal voor is gebouwd.
Omdat er een feestje was in een stad verderop zouden er geen voor ons geen busjes meer komen en we waren in de middle of nowhere! We hadden ontzettend veel geluk dat er een politie jeep langskwam die ons naar Puno bracht. 1 van de politiemannen bleek zelfs een vriend te zijn van de vader van 1 van de vrienden van Jimmy die ook mee was.
Na veel pech, manifestaties in Bolivia waardoor we niet naar de zoutvlakten konden gaan, een kapotte boot waardoor we niet naar het eiland van geliefden konden gaan, hadden we deze avond wel veel geluk en kwamen we ruim op tijd terug in Puno om nog wat te eten en de bus richting Cusco te nemen om op vrijdagochtend om 6.00 uur weer met Elizabeth te zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley