Club Corason

Een van de dingen die ik graag wilde doen in mijn tijd in Peru is vrijwilligerswerk. Ik wil graag Spaans leren, weten hoe het leven in een andere cultuur is en iets bijdragen voor een betere maatschappij waarbij ik mezelf tegelijkertijd ontwikkel. Vrijwilligerswerk doen in Peru heeft me geholpen in wat ik graag wilde. In de laatste week dat ik Spaans les had moest ik een project uitzoeken waar ik mijn vrijwilligerswerk zou gaan doen. Mathijs moest iets eerder kiezen en had voor Club Corason gekozen. Ik twijfelde nog of ik daar ook heen wilde of een wat anders wilde doen, uiteindelijk leek het me toch leuker om ook naar Club Corason te gaan. We zouden immers in hetzelfde hotel wonen en later in hetzelfde appartement, dus ik koos ook voor dit project.
Ongeveer om 15.00 uur namen we de bus waarin we ongeveer een halfuur in zaten, waarna we vanaf halte ‘Hilario’ naar het project moesten lopen, wat zo’n 15-20 minuten duurde. Het werk was van 16.00-18.00 uur, het zijn maar 2 uurtjes werk. We waren vaak wel pas 19.00 weer thuis en dus in totaal 4 uur per dag bezig, het lijkt weinig als je het vergelijkt met een full-time baan en dat is ook zo. Maar om 2 uur tussen de schreeuwende, maar wel heel schattige en lieve kinderen te zitten, maakt je wel ontzettend moe. Op maandag hoefden we niet naar het project, maar hadden we een meeting vanaf 15.00 uur om te bespreken wat we die week allemaal wilden doen. Dinsdag is het altijd alleen maar spelen, ik moest dus de kinderen in de gaten houden, met ze meespelen en helpen met bijvoorbeeld de fietsen te maken (ketting viel er steeds vanaf). Net als dinsdag en de andere dagen het eerste uur sowieso tijd voor spelletjes, maar op woensdag en vrijdag in het 2e uur gaven we Engels les. Maandag hadden we dus besproken hoe en wat we ze zouden leren. We hebben bijvoorbeeld Sneeuwwitje in zowel het Spaans als Engels voorgelezen. Uit het verhaal kozen we enkele woorden die de kinderen dan moesten vertalen, op die manier leerden ze elke week wat basis woorden. En op donderdag was het 2e uur bijbelles, er waren altijd enkelen die liever volleybal wilden spelen, ik was daar altijd bij. Tijdens de les zou ik namelijk ook niets hoeven te doen behalve ervoor zorgen dat de kinderen stil bleven, maar er waren altijd andere vrijwilligers die dat al deden. Dus tijdens mijn werk was het vooral op de kinderen te passen, met ze te spelen en Engels les geven.
De kinderen hadden de leeftijd tussen de 3 en 16 jaar en ik speelde vooral vaak volleybal met de 12-15 jarigen en soms voetbalden we. Er was echter een ontzettend dominant maar wel heel schattig en lief meisje: Angie, als zij eenmaal je aandacht had wist ze die ook te houden. Ze weet heel goed wat ze wil en krijgt het ook vrijwel altijd voor elkaar om te doen wat ze wil doen, als ik mezelf liet gaan zou ik de volle 2 uur alleen m’n aandacht aan haar besteden. Een dag bijvoorbeeld wilde ze naar het voetbalveld, de doelen kunnen worden gekanteld en zo te gebruiken als koppelduikelrek, maar daar had ze mijn hulp bij nodig, ze hield me met gemak een uur bezig!
Over het algemeen waren de kinderen heel goed en aardig tegen elkaar, een enkele keer waren een paar kinderen minder aardig tegen elkaar maar dat ging snel weer over. Tijdens mijn 8 weken dat ik er was zijn ze behoorlijk aan me gehecht geraakt, ze hebben wel veel ervaring met het komen en gaan van vrijwilligers. Tijdens mijn tijd heb ik ook enkelen zien komen en gaan, altijd op de laatste dag was er een afscheid en werd voor hen wat geknutseld en een afscheidslied gezongen. Als de kinderen dat wilden konden ze ook nog een paar woorden kwijt, bijvoorbeeld over een speciaal moment wat ze samen hadden of iets algemeens. Ik merkte duidelijk dat de kinderen meer moeite hadden gedaan met het knutselen en bedenken van wat wilden zeggen dan bij andere vrijwilligers. Bij mijn afscheid werden ook 2 liedjes gezongen, blijkbaar vonden ze het dus erg leuk dat ik er zo lang was gebleven.
6 augustus was mijn laatste dag en de kinderen dachten dus dat ik niet meer terug zou komen, in eerste instantie ik ook niet. Maar ik had mijn vlucht omgeboekt tot 18 september, daar hebben we Elizabeth aan te danken! Ik ben dus nog een paar keer op bezoek geweest bij Club Corason. De eerste keer dat ik langskwam waren ze allemaal erg verrast en vonden ze het duidelijk heel leuk dat ik er weer was, dat was erg leuk om te zien. Ik ben erg blij dat ik dit gedaan heb heeft me weer een hoop leuke en mooie ervaringen opgeleverd die ik altijd bij me zal dragen!